Bir kişi yeni motor becerileri nasıl öğrenir?
İnsan ilk motor becerilerini doğmadan önce öğrenir ve dünyaya girdikten sonra bu süreç diğer tüm öğrenmeler gibi muazzam bir şekilde hızlanır. Bebekler, yeni yürümeye başlayan çocuklar ve küçük çocuklar sünger gibidirler, çevrelerinden bilgi ve becerileri emerler ve bunları değişen başarılarla uygulamaya çalışarak onları önceden öğrenilmiş varlıklara bağlarlar. Örneğin yürümeyi öğrenen bir çocuk ısrarla dengesini korumaya çalışır ve her tökezleme performansı doğru uygulamaya doğru düzeltir. Çocuğun gerçek sözlü ve hatta tekrarlanan görsel talimatlara ihtiyacı olmadığını, ancak öğrenme sürecinin kendi kendini güçlendirdiğini belirtmekte fayda var. Elbette gururlu ebeveynlerin teşviki, yardımı ve olası ödülleri öğrenmeyi hızlandırır.
Basitleştirilmiş haliyle, öğrenme süreci, ister yürümeyi öğrenmek, ister dönerek tekme tekniği olsun, büyük ölçüde aynıdır.
Her şeyden önce öğrencinin bir tür görsel, sözel veya bu motor performans modellerinin bir kombinasyonuna ihtiyacı vardır. Yürümeyi öğrenen bir çocuk uzun süredir ebeveynlerinin kayıtlarını izliyor ve aynı şeyi kendi başına yapabilme motivasyonu da ortada. Hareketler oldukça hızlanıyor, bir şeyleri kavramak daha kolay oluyor ve ebeveynler şirketler konusunda açıkça heyecanlanıyor. Öte yandan, yuvarlak vuruş yapan bir sporcu, antrenörden vuruşun farklı aşamaları ve uygulanması hakkında sözlü talimatlar alır. Neredeyse istisnasız olarak, bitmiş vuruşun görsel bir modeli de anlatımı takip ediyor. Hobinin yeni beceriler öğrenme konusundaki dikkati ve motivasyonu, becerinin öğrenilmesini önemli ölçüde hızlandırır veya yavaşlatır. Koç ve çalışma ortamı bu konuda çok belirleyicidir.
Model sırasında öğrencinin zihninde performansın bir taslağı oluşturulur ve söz konusu hareket yörüngelerini kontrol eden sinir sistemi etkinleştirilir. Yeni beceriler öğrenirken beyinde yeni sinir bağlantıları oluşturulur ve aynı zamanda öğrenilen varlık daha önce öğrenilen bir şeyle ilişkilendirilir. Örneğin, döner vuruş ön vuruşla hemen hemen aynıdır; bu durumda önceden öğrenilmiş beceriyle yaratılan sinirler bir sonraki becerinin öğrenilmesine de yardımcı olur. Kimliğe bürünme aşaması büyük ölçüde bilinçsiz bir işlemdir ancak dikkati ve konsantrasyonu öğrenilecek konuya yönlendirmek elbette öğrenmeyi büyük ölçüde hızlandıracaktır, dikkatin zayıflaması ise öğrenmeyi engeller. Yürümeyi öğrenen bir çocuk, çalışma belleği örneğin yakındaki bir TV'den gelen uyaranlarla aşırı yüklenirse düşecektir; tıpkı yuvarlak tekme öğrenen birinin öğrenme aşamasında bir sonraki içki molasını düşündüğünde performansının bozulması gibi.
Beyin ve sinir sistemi bir tür modelin performansı üzerinde çalıştıktan sonra öğrenci bunu pratikte dener. Küçük çocuklar sürekli olarak vücudun nasıl davrandığına ve örneğin ağırlık merkezini değiştirmenin dengeyi nasıl etkilediğine dair deneyler yapıyorlar. Benzer şekilde, yuvarlak vuruşu öğrenen kişi, antrenör tarafından talimat verilirken sabırsızlıkla performansı birkaç kez deneyebilir. Tüm öğrenmenin, özellikle de motor becerilerin en önemli aşaması, bunu kendi başınıza yapmaktır. Örneğin, tekniğin adımlarını bir kitaptan okuyarak döner vuruşu öğrenmek, imkansız olmasa da oldukça zordur. Mesela imgeleme eğitimi buna dayanmaktadır. Bu durumda asıl yapım aşaması atlanır ve eğitim tamamen zihinsel imgelere ve bunun üzerinden sinir bağlantıları oluşturmaya dayalıdır.
Motor performansın ardından öğrenci, performansın kalitesine ilişkin vücudundan anında geri bildirim alır. Yürümeyi öğrenen küçük bir çocuk, tökezlediğinde bunun etkilerini fark eder ve bir sonraki denemesinde performansını otomatik olarak düzeltir. Benzer şekilde, döner vuruşu öğrenen kişi, vuruşun nasıl bir his verdiğini ve ayağının sonda hangi yöne doğru gittiğini hemen fark eder. Öğrenmenin ilk aşamalarındaki bir öğrenci, bedensel geri bildirimi henüz çok iyi kavrayamaz veya bunun performansın kalitesini nasıl etkilediğini anlayamaz. Alıştırma ve tekrarlar sayesinde, öz değerlendirme becerileri gelişir ve öğrenci, performansının tamamını, olası eksikliklerini ve çeşitli varyasyonlarını giderek daha fazla görselleştirebilir. Performansa ilişkin geri bildirim elbette koç ve meslektaşları tarafından da verilmektedir.
Öğrenci, geri bildirimi zihninde birleştirerek doğru performansın yeni bir modelini oluşturur ve döngü yeniden başlar. Tekrarlar ve geri bildirimlerden oluşan bir döngüyle beceri bu şekilde gelişir. Beceriyi gerçekleştirmek için gereken sinirsel bağlantılar ve fiziksel özellikler gelişerek performansın sürekli olarak daha kolay ve tekrarlanması daha otomatik hale gelir. Döndürme vuruşu eğitiminin ilk aşamasında, öğrencinin vuruşun her bir alt bileşenine ayrı ayrı odaklanması ve çalışma belleğinin büyük bir kısmının performansın kendisine ayrılması gerekir. Öte yandan, binlerce spin vuruşu gerçekleştirmiş bir meraklı, farklı versiyonlardaki uygulamayı neredeyse otomatik olarak bilir ve bunu, örneğin bir maç hareketi veya vuruş dizilerinin bir kısmı gibi öğrenilen diğer varlıklarla birleştirebilmektedir. En iyi sporcular, hızlı durumlarda bile yaptıkları işin zahmetsiz ve kolay görünmesini sağlar. Performanslar o kadar otomatik olacak ve sinir bağlantıları o kadar güçlü olacak şekilde eğitildi ki, diğer işlevler için önemli ölçüde daha fazla performans kapasitesi tasarrufu sağlandı.
Motor becerilerin öğrenilmesi en yoğun çocukluk döneminde gerçekleşir, ancak bir yetişkin olarak bile, daha yavaş da olsa yeni beceriler edinebilirsiniz. Bu nedenle çocuklar, hassasiyet mevsiminin doruğa ulaştığı dönemde, çeşitli fiziksel becerileri mümkün olduğu kadar çok yönlü olarak uygulamalıdır.
Fiziksel becerileri öğrenmek her zaman sosyal bir süreçtir
Hemen hemen tüm öğrenmeler her zaman az çok sosyal bir etkinliktir ve özellikle öğrenmenin ilk aşamalarında çevrenin ve öğretmenin rolü vurgulanır. Fenomenolojik öğrenme, problem çözme, keşfedici öğrenme ve göreve dayalı öğrenme son yıllarda pedagojik tartışmalarda güçlü eğilimler olmuştur ve bunların yöntemleri beden eğitimi ve sporda çokça uygulanmıştır. Ana fikir, öğrenme sorumluluğunun giderek daha fazla öğrencinin kendisine aktarılması ve öğrenme yöntemlerinin pasif bilgi aktarımı yerine giderek daha fazla bir şeyler yapmaya yönelik olmasıdır. Ancak öğrencinin, genel olarak öğrenmenin öğretilebileceği destek veya araçlar olmadan hemen derinlere atılmaması önemlidir. Örneğin. Küçük gruplarda yuvarlak vuruşun farklı uygulamaları üzerinde düşünmek iyi bir öğrenme görevi olabilir, ancak gerçek yuvarlak vuruş uygulaması hala bir aşamadaysa sonuçlar zayıf olacaktır. Öğrenciler halen uygulamakta oldukları beceriyi diğer varlıklarla ilişkilendirememekte veya performans yöntemlerindeki değişkenliği anlayamamaktadır.
Koç, öğrenci ve çalışma ortamı, öğrenilecek fiziksel becerilerin merkezi olduğu bir bütün oluşturur.
Üçgenin tüm faktörlerinin farklı durumlarda değişen derecelerde etkisi vardır. Örneğin, hobiye yeni başlayan genç bir kişi, yeni bir beceriyi öğrenme konusunda deneyimli bir yetişkin hobiciye göre çok daha fazla koç desteğine ihtiyaç duyar. Buna bağlı olarak, yeni başlayan birinin açık ve öğrenmeyi destekleyen bir çalışma ortamına ihtiyacı vardır, oysa bir atkestanesi bir koçun rehberliğinde evde bile bağımsız ve öğrenmeyi destekleyen bir egzersiz yapabilir.
Öğrencinin kendisi, dikkatini ve konsantrasyonunu öğretime ve performansın kendisine yönlendirerek öğrenme sürecinin sonucunu etkiler. Öğrenme, öğrenilen beceriye ve çalışma ortamına yönelik aktif ve meraklı bir tutumla kolaylaştırılır. Bu, örneğin koça ek sorular sorulduğunda ve antrenman arkadaşlarıyla aktif iletişimde görülebilir. Öğrenci bilinçli olarak kendisini alıcı ve açık bir zihin durumuna soktuğunda, egzersizden çok daha fazlasını elde edebilirsiniz.
Çalışma ortamı örn. antrenman alanı, antrenman ekipmanı ve antrenman arkadaşları. İyi bir alan, çok yönlü egzersizlere olanak sağlar ve antrenörün alet çantasını tek başına sınırlamaz. İyi alan gerektiğinde sınırlandırılabilir veya genişletilebilir. Kapsamlı eğitim ekipmanı, egzersizlerin uygulanması için daha fazla seçenek sunar ve dikkatin yönlendirilmesine ve egzersizleri yapmanın doğru yollarının bulunmasına yardımcı olur. Örneğin, dönerek vuruş yapan bir çocuk, dikkatini yönlendireceği bir tekme hedefi olduğunda tekniğin gidişatını çok daha iyi anlayabilir. Buna bağlı olarak herkesin öğretme durumuna ve öğrenilecek konuya karşı olumlu bir tutumu olduğunda, antrenman arkadaşları ve akranlar da spor becerilerinin öğrenilmesine katkıda bulunur.
Koç, egzersizin planlanmasından ve uygulamanın yönlendirilmesinden sorumludur. Yukarıda bahsedilen öğrenciler ve çalışma ortamı, alıştırma için sınır koşulları olarak hizmet eder. Bir eğitmenin temel yeterliliği, öğrencilerin veya grubun başlangıç seviyesini belirleme ve egzersizi öğrenme hedeflerine en iyi şekilde hizmet edecek şekilde planlama yeteneğidir. Buradaki zorluk elbette eğitim grubu içindeki bireysel farklılıklardır.
Egzersizler yeterince zorlayıcı olmalıdır; bu durumda yeni sinir bağlantıları oluşturulur ve öğrenilecek beceriler daha büyük varlıklarla ilişkilendirilir. Çok kolay ve monoton uygulama aşırı öğrenmeye yol açar, yani uygulama artık marjinal olarak gelişmez ve beceriyi yeni durumlarda uygulama yeteneğini artırmaz. Bunun yerine, çok zor olan alıştırmalar, becerinin mevcut bilgiler ışığında mümkün görünmediği durumlarda öğrencilerin motivasyonunu yok eder. En iyi sonuçlar, kolay ve zor egzersizler tek bir egzersizde karıştırıldığında elde edilir ve her zaman kolaydan zora doğru doğrusal bir şekilde gerçekleşmez. Örneğin yuvarlak vuruş egzersizi planlanabilir, böylece her zaman teknik periyodundan sonra tekme atma becerisi bir hareketten maç tekniği gibi daha zor bir bütünün parçası olarak uygulanmaya çalışılır. Bundan sonra biraz yeni bir bakış açısıyla teknik aşamasına dönüyoruz.
Bir antrenörün profesyonelliği aynı zamanda kendi sporunun özel özelliklerini bilmeyi ve öğrenme hedeflerine en iyi şekilde hizmet etmek için farklı öğretim stillerini uygulama yeteneğini de içerir.
Egzersiz ve spor hobisi olarak tekvandonun özellikleri
Sporun kuralları ve teknik gereklilikleri, antrenmanın sınır koşullarını ve dolayısıyla spor içinde benzersiz bir antrenman kültürünü oluşturur. Taban düzeyinde antrenman kültürleri elbette büyük farklılıklar gösterebilir; örneğin kulüpler veya farklı tarzlarda eğitim veren antrenörler arasında.
Tekvando sporunun gereksinimleri çok geniş ve açık bir hareket alanı oluşturmaktadır. Yalnızca bir kulüp antrenman yapabilir:
- Temel teknikler
- İş serisi
- Tekme tekniği
- Tekvando Maçı
- Ezici
- Kendini savunma becerileri
- Akrobasi ve serbest stil hareketleri
- Genel fiziksel beceriler
- Çok çeşitli fiziksel özellikler
Çok yönlülük bir tehditten ziyade bir fırsat olarak görülmelidir; ancak bazen sporun kapsamı ve öğretim konularının çokluğu baş ağrısına neden olabilir. Geniş ortamın, örneğin rekabetçi maçlarda uzmanlaşmanın uygulanacağı bir temel sağladığını anlamak önemlidir. Neredeyse istisnasız en iyi sonuçlar, çeşitli ve teşvik edici bir temel sağlayarak ve daha sonraki yaşlarda uzmanlaşmaya vurgu yaparak geç uzmanlaşma yoluyla elde edilir. Tekvando geç uzmanlaşmaya çok iyi olanak sağlar. Uygulanacak temel beceri ve fiziksel özelliklerin yelpazesi o kadar geniştir ki, yan sporlara da ihtiyaç duyulmasa da bu bir dezavantaj değildir. Çocuklar ve gençler sporun her alanında eğitilmeli ve eğer yarışmak meraklıyı motive ediyorsa, her iki yarışma türünde de yarışmaya teşvik edilmelidir. Küçük yaşta, örneğin daha yoğun yarışma antrenmanına ağırlık verilmeye başlanabilir, ancak temel antrenmanın yeterli özenle yapılması şartıyla.
Temel becerilerin ve fiziksel özelliklerin bu bütünün bir parçası olarak temel eğitim ve uzmanlaşmanın merkezi olarak düşünülmesiyle bütünlük anlaşılabilir. Resim bir örnektir ve karmaşık varlığı bu şekilde tasvir etmez.
Tekvandoda farklı öğretim stilleri
Öğretme stili, antrenörün egzersizi gerçekleştirirken seçtiği uygulama yöntemlerini tanımlar. Kabaca farklı öğretim stilleri karşılaştırılabilir; faaliyetin odak noktasının koç mu, öğrenci mi yoksa çalışma ortamı ve sosyal bağlam mı olduğuna bağlıdır. Hem okul hem de spor dünyasındaki geleneksel öğretim modeli, antrenörün veya öğretmenin rolünün merkezi olduğu ve öğrencilerin nispeten pasif bir alıcı rolünde olduğu, öğretmen liderliğindeki stilleri tercih etmek olmuştur. Tekvando bu konuda bir istisna değildir. Geleneksel bir tekvando egzersizinde antrenör modelleri gösterir, talimatlar verir ve ardından öğrenciler teknikleri uyum içinde uygularken komut tarzında tempoyu söyler. Daha uygulanabilir kısımlarda koç uygulamanın nasıl uygulanacağını önceden tanımlar ve kursiyerler modele göre uygulamayı tamamlamaya çalışır.
Koç odaklı öğretim stillerinin iyi yanı, çalışma ortamının ve egzersizin uygulanmasının kontrollü ve plana göre ilerlemesine yardımcı olmasıdır. Ayrıca öğrencilere, becerinin bağımsız olarak tamamlanmasına ve daha sonra uygulanmasına olanak tanıyan hazır modeller ve araçlar sunulur. Bu nedenle, koç liderliğindeki öğretim stilleri özellikle ilkokul gruplarına ve çocuk eğitim gruplarına eğitim vermek için uygundur.
Ancak güçlü bir koç liderliğindeki yaklaşımın dezavantajı, öğrencilerin bireysel farklılıklarını, başlangıç seviyelerini veya öz düzenleme becerilerini tam olarak dikkate almamasıdır. Daha hızlı ve daha yetenekli öğrenciler daha zorlu performanslara geçemezken daha zayıf olanlar kızaktan düşebilir. Buna bağlı olarak, öğrencinin bağımsız düşünmesi ve beceriye ilişkin uygulama yeteneği zayıf bir temel üzerinde kalabilir ve aşırı düzeyde öğrenme ve becerinin performansı esas olarak antrenöre, talimatlara ve dış ritime bağlıdır. Örneğin, komut stili ile eğitilmiş bir yarışmacı, bağlam tanıdık bir ortamdan farklı bir ortama geçtiğinde yarışmada iyi uygulanmış bir çözüm modelini uygulayamayacağını görebilir.
Öğrenci odaklı öğretme stilleri ise, öğrenenin her zaman kendi öğrenmesinden sorumlu olduğu ve öğrenmenin en etkili yolunun deneyerek ve yaparak olduğu fikrinden yola çıkar. Öğrenci odaklı öğretimde birçok farklı görev ve problem çözme kullanılır, bu durumda öğrencilerin seçimleri ve çözümleri kendilerinin yapması gerekir.
Öğrenci odaklı öğretim stillerinin iyi yanı, yaratıcı problem çözme ve öğrenilen becerileri çok çeşitli durumlarda uygulama yeteneğini geliştirmeleridir. Koç ayrıca grup üyelerinin beceri düzeyini dikkate alma ve gerekirse ihtiyacı olanlara daha fazla destek verme konusunda daha iyi fırsatlara sahiptir. Daha hızlı öğrenenler ise daha zorlu görevlere daha verimli bir şekilde ilerleyebilirler.
Öte yandan en büyük zorluklar, öğrencilerin öz düzenleme becerilerinin veya temel bilgilerinin, verilen hedefler doğrultusunda bağımsız olarak çalışmak için mutlaka yeterli olmamasıyla ilgilidir. Bu durumda, öğretim sonuçları zayıf kalır ve öğrenciler bağımsız olarak bir sonraki gelişim düzeyine ulaşma konusunda ciddi zorluklarla karşı karşıya kalır. Ayrıca öğrenci odaklı egzersizleri planlamak da önemli ölçüde daha zordur, böylece egzersiz boyunca yoğunluk sabit kalır. Zorlu antrenman başlı başına bir amaç değildir, ancak bazen, örneğin yaratıcı durumsal antrenman yapan bir dövüşçünün, temponun dışarıdan geldiği ve performansların sert, çok ve yeterince basit yapıldığı bir antrenmana da ihtiyacı vardır.
Hiçbir öğretim tarzının tamamen koç veya öğrenci odaklı olmadığını, aktörlerin her zaman farklı vurgularla mevcut olduğunu hatırlamakta fayda var. Öğretme stilleri açısından, spor becerilerini öğretmenin tek doğru yolu olan Kutsal Kase'yi aramaya da değmez. Önemli olan grubun başlangıç seviyesini, bireyler arasındaki farklılıkları ve çalışma ortamının sınır koşullarını anlamak ve egzersizi bunlara göre şekillendirmektir. Çok yönlü ve özeleştirel bir koç, farklı stilleri farklı gruplarla test edebilir ve farklı durumlar için en uygun olanı bulabilir. Ayrıca yeni fikirlere açık kalır ve alıştırma öğretmen liderliğinde veya komut tarzında olsa bile temelde öğrencileri hesaba katmaya hazırdır. Ayrıca öğrenilen becerinin bir sonraki seviyeye veya uygulama aşamasına ilerlemesini sağlayacak somut araçlar da sunabilmektedir.
Aşağıdaki tabloda en sık kullanılan öğretim stilleri derlenmiş ve hepsine yönelik örnek bir alıştırma verilmiştir.
|
Öğretme stili
|
Öğretmenliğin merkezinde
|
Faaliyet ve hedef
|
Örnek alıştırma
|
|
Komut tarzı öğretim
|
Koç
|
Koç talimatları herkese birlikte gösterir ve açıklar. Ödevler genellikle öğretmenin emriyle aynı anda yapılır. Geribildirim esas olarak paylaşılır ve grubun tamamını ilgilendirir. Sadece biraz yer kaplar ve grubu kontrol altında tutmanın en etkili yoludur. Öğrenenin rolü çok küçüktür.
|
Temel teknoloji eğitimi şeklinde. Yönetmen komutları bağırarak söylüyor.
|
|
Görev öğretimi ve farklılaştırılmış öğretim
|
Koç
|
Koç, farklı küçük gruplara ya ortak talimatlar verir ya da ayrı talimatlar verir, ardından verilen görev kişinin kendi hızına göre çalışır. Koç hem gruba hem de bireylere geri bildirim verir. Egzersiz ekipmanlarıyla görevler etkili bir şekilde farklılaştırılabilir. Eğitmen görevlere farklı zorluk seviyeleri ve ilerlemeler atayabilir.
|
Maç antrenmanlarında durumsal antrenman. A'nın arka ayağıyla tekme attığı ve B'nin de karşılık olarak arka vuruş yaptığı, hazırlıklı bir durum üzerinde çalışalım. Sırayla kendi hızımızda ilerliyoruz. Koç geri bildirimde bulunur ve ek talimatlar verir.
|
|
Öz değerlendirmeye dayalı öğretim
|
Öğrenci
|
Koç görevi verir, ancak öğrencinin görevi performansını bağımsız olarak değerlendirmektir. Koç, öğrencinin kendi performansını düzeltmesi için yeterli araca sahip olması için değerlendirme kriterleri hakkında net talimatlar vermelidir. Koç yine de geri bildirim verme sürecine dahil olabilir.
|
Antrenörün egzersizler arasında her zaman nelere dikkat edilmesi gerektiği konusunda talimat vermesi için eksiksiz hareket setleri uygulanır. Öğrenciler kendi performanslarını değerlendirir ve bunu kendi hızlarında yaparlar.
|
|
Rehberli içgörü ve problem çözme
|
Öğrenci
|
Koç öğrencilere bir sorun ya da görev verir ancak doğrudan bir çözüm sunmaz. Çoğu zaman birçok çözüm vardır ve öğrencinin uygulama yöntemini kendisinin düşünmesi gerekir. Koç, gerekirse yardım soruları ve ipuçlarıyla içgörüyü yönlendirebilir. Araçlar sorunları etkili bir şekilde sınırlayabilir.
|
Maç antrenmanlarında durumsal antrenman. Antrenör A'ya sadece ön ayak spin vuruşlarıyla hücum etme görevi veriyor ve B'nin bunun için farklı savunma çözümleri geliştirmesi gerekiyor.
|
|
Yaratıcılığa dayalı öğretim
|
Öğrenci
|
Koç, öğrencilere bağımsız olarak veya küçük gruplar halinde önceden öğrendikleri becerilere dayalı olarak yeni bir şeyler geliştirmeleri gereken bir görev verir. Koç görevin çerçevesini verir, ancak bunun dışında çalışma ücretsizdir ve öğrenilenlerin yaratıcı bir şekilde uygulanmasına ve yenilerinin geliştirilmesine vurgu yapılır.
|
Çocuk grubu küçük gruplara ayrılmıştır. Gruplar bağımsız olarak kısa bir tekvando performansı geliştirirler. Görev belirli unsurlarla sınırlı olabilir veya ekranı kendi zevkinize göre özgürce geliştirebilirsiniz.
|
|
Çift veya grup rehberliği
|
Öğrenciler birlikte
|
Koç, görevi veya onun ana özelliklerini verir, ardından çiftler veya gruplar halinde uygulanır, böylece başkalarına sürekli geri bildirim verilir ve öğrenciler birbirlerinin akran öğretmenleri olur. Alıştırma aynı zamanda öğrencilerin kendilerinin öğretmen haline getirilmesine de dayanabilir.
|
Çiftler veya küçük gruplar halinde hareket serisi eğitimi. Biri performansı gerçekleştirir, diğerleri koçun talimatlarına göre veya bağımsız olarak geri bildirim verir.
|
|
Örnek olarak öğretme (koç dahil)
|
Koç ve öğrenci
|
Koç bir görev verir ve ardından bunu çiftler halinde veya küçük gruplar halinde kendiniz yaparsınız. Koç, öğrencilerle birlikte elde edilmesi umulan performansları başarabilmelidir. Geri bildirim oldukça bireyseldir ancak tüm grubun faaliyetlerini izlemek zordur.
|
Antrenörün bunu kendisinin yaptığı devre tartışması. Eşleştiği kişiye her zaman bireysel geri bildirim verir.
|
Bu nedenle kendi koçluk çalışmanızda farklı stilleri test etmeniz ve bunların öğrenme üzerindeki etkilerini dürüstçe değerlendirmeniz faydalı olacaktır. Tek bir alıştırmada bile bir stilden diğerine değişiklik yapabilirsiniz ve çoğu zaman bu, yeni bir şey öğrenmenin ve önceden öğrendiklerinizi uygulamanın en etkili yoludur.
