اندیشه هایی در مورد اخلاق ورزش

در سالن تکواندوی ما در کونالا تعداد زیادی از ورزشکاران جوان تمرین می کنند که من دستاوردهای آنها را در تمرینات و مسابقات نه تنها از نظر عملکرد بدنی، بلکه از نظر اشتیاق، اشتیاق و علاقه این جوانان تماشا کرده ام. نگرش به پیروزی و شکست در حین پیگیری بازیکنان جوان باشگاه خودم، گهگاه نظرات مختلفی در مورد رشد شخصیت این ورزشکار یا جنبه ذهنی - اگر بخواهید بگویید - هدایت رشد شخصیت این ورزشکار را داشته ام که ساختارمند و ساختارمند نیستند. تا حدودی بدون ساختار، اما در هم تنیده با موضوعی مشابه. وقتی یک شب برای دویدن اسکی رفتم و هدفون را در گوشم گذاشتم، فکر فعال من نبود.

بعد از شروع موسیقی که حال و هوا را تنظیم می کند یاری ساراسوو شروع کرد به صحبت کردن با من اول، به عنوان یک گرم کردن، چند تکه فنری نرم و مانا SAK، اما داستان Sarasvuo به همان سرعتی که اسکی باز Petiko در اولین صعودهای ویتونن گرم شد و به موضوعی رسید که برای من معنادار بود. در 7 مارس 2016، Jari Sarasvuo در برنامه YLE Puhee خود صحبت کرد [http://areena.yle.fi/1-3329073] در اخلاق ورزش. یا در واقع در مورد اخلاق، که او پنج کهن الگو را توصیف کرد.

مدل های Ethos

• اخلاق کاری
• اخلاق موفقیت
• اخلاق فضیلت طلبی
• اخلاق سرگرم کننده
• اخلاق مراقبت

البته اینها افکار خود ساراسوو نبود و البته او هم چنین ادعایی نداشت. من به عنوان منبع به مطالب گفته شده نگاه کردم Kirsi Hämäläinen پایان نامه [https://jyx.jyu.fi/dspace/handle/123456789/18557] – ورزشکار و مربی در دنیای ورزش: اخلاق، آرمان ها و آموزش در داستان های ورزشکاران – مقدمه ای که در آن این مفاهیم کمی باز می شود. (خود مطالعه حتما بعدا در زمان بهتری باید خوانده شود.) من خودم را در هیچ چیزی نشناختم و خودم را در همه شناختم. همانطور که در زندگی به طور کلی، تظاهرات زندگی واقعی در اینجا نیز احتمالاً توصیف دقیق ایده های نظری آنها نیست، بلکه ترکیبات و تغییرات مدل های نظری نیمه خشونت آمیز آنهاست.

من قصد ندارم تجربه ذهنی خود را از ارتباط مدل ها با اخلاق خودم در اینجا خراب کنم یا برعکس. و نه حتی در مورد امکانات هدایت یا شکل دادن به اخلاق ورزشکاران جوان، این موضوع اخیر را برای مقاله ای جداگانه برای بعد می گذاریم. حالا فکر کردم چند تا از افکار خودم را در مورد ساختار مدل ethos بنویسم. به عنوان یک قاعده، من از آن دسته ای نیستم که سیاه و سفید فکر کنم، و در اینجا نیز تمایل دارم فکر کنم که هیچ یک از رفتارها بهترین، درخشان ترین و آرزومندترین مدل مطلق نیستند. ورزشکاری که 100% از هر اخلاقی پیروی می کند، قبل از اینکه پتانسیل کامل خود را درک کند، به دیوار نامرئی برخورد می کند. در عوض، آیا می‌توانید بهینه را به‌عنوان نوعی کوکتل از این کهن‌تایپ‌ها در نظر بگیرید، برای مثال یک کیک اخلاقی مانند شکل زیر؟

یک مدل اخلاقی بهینه، آیا چنین چیزی وجود دارد؟

اگر هیچ یک از مدل‌های آماده در صورت تحقق کامل، ایده‌آل نیستند، اخلاق یک ورزشکار بهینه - اگر هم اکنون چنین چیزی وجود دارد - باید شامل چه قطعاتی باشد؟

اخلاق کار شامل ایده ارزش ذاتی کار و رنج است. موفقیت اگر با تلاش بی‌نتیجه و حفاری بی‌پایان به دست نیامده باشد، معنایی ندارد. بخش هایی از اخلاق کاری قطعا مورد نیاز است. روزهایی، حتی دوره‌های طولانی‌تر، وجود دارد که تمرین معنادار نیست، یا حداقل خوشایند و سرگرم‌کننده است. پس بد نیست اگر اخلاق کار باعث شود ورزشکار به تمرین روی بیاورد، حتی اگر در آن لحظه تمایلی به پیروزی در رقابت نداشته باشد یا عملکرد شگفت انگیزی را به کسی نشان دهد. با این حال، در تجلی ناب خود، اخلاق کاری بیشتر به بیماری منجر می شود تا تریبون. پس شاید این جزء اصلی نباشد؟

روحیه موفقیت احتمالاً زمانی سمی ترین است که به طور کامل زندگی شود. در این اخلاق، همه چیز از موفقیت سرچشمه می گیرد. همه. در حد کرامت انسانی. اگر فقط برنده شدن و موفق بودن مهم باشد، لحظات شادی چنین شخصی ناگزیر است. کل ناراضی باقی می ماند. با این حال، تقریباً همه کسانی که در نوعی ورزش رقابتی شرکت می کنند، رگه هایی از این اخلاق را دارند. فکر نمی‌کنم این دنده‌ها خطر چندانی داشته باشند، تا زمانی که در درونی‌ترین وجود آدمی جای پای قابل توجهی پیدا نکنند.

از نظر اخلاقی به راحتی می توان روحیه فضیلت گرایی را ارتقا داد و به عنوان تنها بادوام ترین اخلاق در زمینه ورزش های رقابتی بر روی پایه گذاشت. هنگامی که یک فرد با فضیلت، میل به عملکرد برتر به جلو رانده می شود، تمرکز ورزش تمرین یا موفقیت نیست، بلکه عملکرد است. این یک نقطه شروع عالی است. در آن زمان، نیروهایی که این اخلاق را به جلو می‌برند، ممکن است تمام شود و کمک کوچکی، مثلاً در جبهه‌های حفاری یا موفقیت، ضرری ندارد.

روحیه سرگرمی نیز مانند یک مدل اساسا قابل دوام به نظر می رسد. وقتی تمرین و اجرا سرگرم کننده است، پیگیری کمی و کیفی تمرینات با کیفیت بسیار آسان است که به نوبه خود منجر به موفقیت می شود. هنگامی که در اوج رقابت می کنید، موفقیت اغلب علاوه بر سرگرمی، به آخرین لمس گریم کردن نیز نیاز دارد که برندگان نهایی را تعیین می کند. اگر لذت گرایی دوست اخلاق سرگرمی شود، و نه مثلاً روحیه فضیلت طلبی یا موفقیت، پیروزی در مبارزه نهایی کلیسا به راحتی به شخص دیگری تبدیل می شود.

اخلاق مراقبت بر اجتماع متمرکز است - آموزش و رقابت در حلقه دوستانی که از یکدیگر مراقبت می کنند. این اخلاق غیرقابل انکار برای درگیر شدن در ورزش های انفرادی نیز خوب است، اگرچه در نگاه گذشته، مطمئناً در ورزش های گروهی بر این امر تأکید شده است. حتی با بهترین اراده‌ام، نمی‌توانم یک ورزشکار برتر را ببینم که فقط با این اخلاق هدایت می‌شود، اگرچه احتمالاً واضح است که دوز مناسب از اخلاق مراقبت اغلب چیز بدی نیست.

روابط و تعامل بلوک های اخلاقی

فلوچارت موفقیت در ورزش باید تعداد دیوانه‌واری از عوامل مؤثر بر هسته و پس‌زمینه را در خود جای دهد، اما در مورد این بلوک‌های اخلاقی، ساختار را به شرح زیر بیان کردم. زیربنای همه چیز تمرین است (اخلاق کاری) که منجر به عملکرد عالی (اخلاق فضیلت گرایی) می شود که منجر به موفقیت می شود (اخلاق موفقیت). این پشته با روحیه مراقبت و سرگرمی از لبه های آن ساخته شده است، که به نوعی تهدید به سقوط از لبه پشته را به مدل پشته که منجر به موفقیت می شود باز می گرداند. در این مدل، بلوک ها می توانند با توجه به شخصیت های مختلف اندازه های مختلفی داشته باشند.

این مقاله در ابتدا در وبلاگ Teemu Heino به نشانی منتشر شد HOJOMI.ES در بهار 2016. یک چیز سنگین هرگز کهنه نمی شود!