Konala'daki tekvando salonumuzda çok sayıda genç sporcu antrenman yapıyor, antrenman ve müsabakalardaki başarılarını sadece fiziksel performans açısından değil, aynı zamanda bu gençlerin coşkusu, tutkusu ve coşkusu açısından da takip ediyorum. zafere ve yenilgiye karşı tutum. Kendi kulübümün genç oyuncularını takip ederken, zaman zaman bu sporcunun kişiliğinin gelişimi veya bu sporcunun kişiliğinin gelişimini yönlendirmenin -eğer öyle söylemek gerekirse- zihinsel tarafı hakkında, yapılandırılmamış ve yapılandırılmamış çeşitli fikirlere sahip oldum. biraz yapılandırılmamış ama aynı temayla iç içe geçmiş. Bir akşam kayak pistine çıkıp kulaklıkları kulaklarıma taktığımda bu konu pek aklımda değildi.

Ortamı belirleyen açılış müziğinin ardından Jari Sarasvuo benimle konuşmaya başladı. Önce ısınma olarak biraz yumuşak bahar külçeleri ve SAK'ın mannası ama Sarasvuo'nun hikayesi Vitonen'in ilk çıkışlarında kayakçı Petiko kadar çabuk ısındı ve benim için anlamlı bir konuya doğru ilerledi. 7 Mart 2016'da Jari Sarasvuo YLE Puhee programında konuştu [http://areena.yle.fi/1-3329073] sporun ahlakı üzerine. Ya da aslında beş arketip tanımladığı ethos hakkında.

Ethos modelleri

• İş ahlakı
• Başarının ahlakı
• Ustalık ahlakı
• Eğlencenin ahlakı
• Bakım ahlakı

Elbette bunlar Sarasvuo'nun kendi düşünceleri değildi ve elbette bunu iddia etmedi. Kaynak olarak söylenenlere baktım Kirsi Hämäläinen tez [https://jyx.jyu.fi/dspace/handle/123456789/18557] – Spor dünyasında sporcu ve antrenör: Sporcuların hikayelerinde ahlak, idealler ve eğitim” – bu kavramların biraz açıldığı bir önsöz. (Çalışmanın kendisi kesinlikle daha sonra, daha iyi bir zamanda okunmalıdır.) Kendimi hiçbir şeyde tanıyamadım ve kendimi herkeste tanıdım. Genel olarak hayatta olduğu gibi, burada da gerçek hayatın tezahürleri muhtemelen onların teorik fikirlerinin kesin tanımları değil, yarı şiddet yoluyla bölümlere ayrılmış teorik modellerin kombinasyonları ve varyasyonlarıdır.

Burada modellerin kendi ahlakımla (ya da tam tersi) ilgisine ilişkin öznel deneyimimi bozmayacağım. Genç sporcuların ahlakına rehberlik etme veya onları şekillendirme olasılıkları hakkında bile olsa, bu ikinci konuyu daha sonra ayrı bir makaleye bırakacağız. Şimdi ethos modelinin yapısı hakkında kendi düşüncelerimden birkaçını yazmayı düşündüm. Kural olarak, siyah beyaz düşünecek bir tip değilim ve burada da hiçbir ahlak anlayışının kesinlikle en iyi, en parlak ve en istek uyandıran model olmadığını düşünme eğilimindeyim. Herhangi bir ahlak anlayışını 0 takip eden bir sporcu, tam potansiyelinin farkına varamadan görünmez bir duvara çarpacaktır. Bunun yerine, en iyiyi bu arketiplerin bir çeşit kokteyli, örneğin aşağıdaki gibi bir ethos pastası olarak düşünebilir misiniz?

Optimal bir ahlak modeli, böyle bir şey var mı?

Hazır modellerin hiçbiri tam olarak gerçekleştirildiğinde mükemmel değilse, optimal bir sporcunun ahlakı -eğer böyle bir şey şimdi varsa- ne tür parçalardan oluşmalıdır?

Çalışma etiği, çalışmanın ve acı çekmenin içsel değeri fikrini içerir. Başarının, tavizsiz çaba ve bitmek bilmeyen çabalarla elde edilmediği sürece hiçbir anlamı yoktur. İş ahlakının bazı kısımlarına kesinlikle ihtiyaç var. Eğitimin anlamlı gelmediği veya en azından hoş ve eğlenceli gelmediği günler, hatta daha uzun dönemler vardır. O halde, iş ahlakının sporcuyu antrenmana yöneltmesi kötü bir şey değildir; o anda yarışmayı kazanmak veya herhangi birine muhteşem performanslar göstermek istemese bile. Bununla birlikte, saf tezahüründe, çalışma ahlakı kürsüden çok hastalığa yol açar. Yani belki bu ana bileşen değildir?

Başarı ahlakı, tam olarak yaşandığında muhtemelen en zehirli olanıdır. Bu ahlakta her şey başarıdan kaynaklanır. Tüm. İnsan onuruna kadar. Önemli olan sadece kazanmak ve başarılı olmak olsa bile, böyle bir insanın mutlu anları kaçınılmaz olarak nadirdir. Bütünüyle mutsuz olmaya devam ediyor. Yine de, bir tür rekabetçi spora katılan hemen hemen herkes bu ahlakın izlerini taşıyor. Bu kaburgaların, kişinin en derin benliğinde önemli bir yer edinmediği sürece pek bir tehlike oluşturduğunu düşünmüyorum.

Ustalık ahlakını yükseltmek ve rekabete dayalı sporlar alanında en geçerli tek ahlak anlayışı olarak bir kaideye oturtmak ahlaki açıdan kolaydır. Bir kişi ustalıkla, üstün performans gösterme arzusuyla ileriye doğru hareket ettiğinde, sporun odak noktası antrenman veya başarı değil, performanstır. Bu mükemmel bir başlangıç noktasıdır. O zaman, bu ahlakı ileri iten güçler hâlâ tükenebilir ve örneğin sondaj veya başarı cephesinde biraz yardımın zararı olmaz.

Eğlence ahlakı da temelde geçerli bir model gibi görünüyor. Antrenman ve performans eğlenceli olduğunda, niteliksel ve niceliksel olarak yüksek kaliteli antrenmanları takip etmek çok kolaydır ve bu da başarıya yol açar. Zirvede rekabet ederken, başarı genellikle eğlencenin yanı sıra, son kazananı belirleyen son dokunuş olan yüzünü buruşturmayı da gerektirir. Eğer hazcılık, örneğin erdem ya da başarı ahlakının değil, eğlence ahlakının dostu haline gelirse, son kilise mücadelesindeki zafer çok kolay bir şekilde başka birine dönüşür.

Bakım ahlakı topluluğa odaklanır; birbirini önemseyen arkadaşlardan oluşan bir çevrede eğitim ve rekabet. Bu ahlak, bireysel sporlarda da yer almak için inkar edilemez derecede iyidir, ancak geriye dönüp baktığımızda bu kesinlikle takım sporlarında vurgulanmaktadır. En iyi niyetime rağmen, yalnızca bu değerler sistemi tarafından yönlendirilen üst düzey bir sporcu göremiyorum; her ne kadar adil bir dozda bakım ahlakının çoğu zaman kötü bir şey olmadığı muhtemelen açık olsa da.

Ethos bloklarının ilişkileri ve etkileşimi

Sporda başarının akış şeması, özü ve arka planı etkileyen çok sayıda faktörü barındırmalıdır, ancak bu etik bloklara gelince, yapıyı şu şekilde özetledim. Her şeyin temelinde pratik vardır (çalışma etiği), bu da mükemmel performansa (virtüözlük etiği) ve başarıya (başarı etiği) götürür. Bu yığın, kenarlarından gelen özen ve eğlence anlayışıyla destekleniyor; bu, yığının kenarından düşme tehlikesini, başarıya götüren yığın modeline geri döndürüyor. Bu modelde bloklar farklı kişiliklere göre farklı boyutlarda olabiliyor.

Bu makale ilk olarak Teemu Heino'nun blogunda yayınlandı: HOJOMI.ES 2016 baharında. Ağır bir şey asla eskimez!